We praatten nog nauwelijks met elkaar

We stonden op het punt uit elkaar te gaan

Paul: “Vorige zomer had ik pas in de gaten dat het niet goed zat tussen ons. We kregen een knallende ruzie. Zomaar, uit het niets. Ze zat op haar knieën in de keuken en ik boog voorover om haar te kussen. Ze ontplofte zowat.” 

Anita: “We leefden al een hele tijd langs elkaar heen. Eigenlijk vanaf het moment dat ons tweede kindje werd geboren, anderhalf jaar geleden. Ik had het gevoel dat alles op mij neerkwam. Toen hij me die kus gaf, werd ik zó boos. Ik dacht: ‘Wacht eens even, zo gemakkelijk ben ik niet te lijmen’!”

Paul: “Anita was altijd maar druk met de kinderen en het huishouden. Nam nooit de tijd om even gezellig op de bank te zitten. En ze was super kritisch naar mij. Had ik de was opgevouwen, dan zag ik al aan haar gezicht dat ik het niet goed had gedaan. Deed ze het gerust nog een keer over. ‘Zoek het zelf maar uit, dacht ik, ik help je niet meer’.”

Anita: “We praatten nauwelijks nog met elkaar. Dat kwam ook omdat we allebei in de verpleging werken. De één heeft vroege dienst, de ander late dienst. Dat lijkt ideaal want je hoeft bijna geen opvang te regelen. Maar hoe gaat het in de praktijk? Hij komt thuis en duikt zijn bed in. De één slaapt, de ander doet de kinderen. Zo verlies je elkaar uit het oog.”

Paul: “Het was niet meer gezellig thuis. Ik snapte niet waarom. Anita nam steeds meer afstand van mij. Na een paar flinke ruzies kwam er een punt dat we zeiden: ‘Laten we maar uit elkaar gaan’. Als laatste redmiddel besloot ik een afspraak te maken bij WijZijn. Anita wilde eerst niet mee, maar ik wist haar om te praten.”

Anita: “Ik vond het zo’n grote stap. Je vertelt je verhaal toch niet zomaar aan een vreemde? Maar het is me erg meegevallen. Jeanette Sluijs, onze maatschappelijk werkster, heeft zelf kinderen en kleinkinderen. Dat vond ik een prettig idee: een vrouw met levenservaring. Hoewel ik een binnenvetter ben, vertelde ik haar meer dan ik normaal gesproken doe. Ik denk dat het kwam door haar openheid en manier van vragen stellen.”

Paul: “Tijdens het eerste gesprek vertelde Anita iets wat ik nog niet wist. Ze zei dat ze zichzelf een slechte moeder vond. Dat gevoel was blijkbaar na de bevalling van de tweede ontstaan. Ze verzorgde de baby wel, maar voelde zich koud van binnen. Ze had geen moedergevoelens. Dat heeft ze nooit hardop durven uitspreken, omdat ze zich ervoor schaamde.”

Anita: “Doordat ik me zo schuldig voelde naar de jongste, ging ik nog harder mijn best doen thuis. Ik stelde onredelijk hoge eisen aan mezelf en Paul. Nam geen rust meer. Achteraf denk ik dat het een postnatale depressie is geweest. Het was een enorme opluchting om daarover te kunnen praten.”

Paul: “De oplossingsgerichte aanpak van Jeanette was een eyeopener voor ons. Je zit in zo’n negatieve spiraal, dat je alleen nog maar ziet wat fout gaat. Jeanette liet ons kijken naar wat wel goed gaat tussen ons. Daar kregen we zoveel energie van, dat we ook in staat waren om aan de minder goede dingen te werken.”

Anita: “We hebben ons hardop afgevraagd: hoe moet onze relatie over een jaar eruit zien? Wat heeft ieder voor zich nodig? En hoe kunnen we het samen weer leuk hebben?”

Paul: “Wat me vooral is bijgebleven is de sfeer tijdens die gesprekken. Heel ontspannen en relaxed. Er werd ons niks opgedrongen. Na twee gesprekken hadden we al duidelijk wat we wilden veranderen. Wat ons helpt is meer tijd vrijmaken voor elkaar en ook leuke dingen in je eentje doen. Dat deden we eigenlijk nooit meer. Ik ga nu weer wekelijks vissen, mijn oude hobby. Lekker staren naar het water, je verstand op nul, daar laad je echt van op.”

Anita: “Ik heb me voorgenomen om Paul vaker een compliment te geven voor wat hij doet. Dan wordt het voor hem veel leuker om mee te helpen. Ook probeer ik eerder aan te geven als ik ergens mee zit. Praten lucht op, dat heb ik gemerkt. En ook belangrijk voor mezelf: af en toe even op de bank gaan zitten met een kopje thee, ook al is er genoeg te doen. Van de hele tijd maar doorgaan, word je moe en chagrijnig.”

Paul: “We proberen nu de onverwachte momentjes te pakken. Dan knijpen we er samen even tussenuit. We moeten ons niet te snel bezwaard voelen om oppas te vragen. Want als je relatie goed is, gaat het met de kinderen ook goed.”

Anita: “Aan de kinderen merk ik dat inderdaad, vooral aan de oudste. Die had veel last van de spanningen in huis. Tegenwoordig is ze een stuk vrolijker en slaapt veel beter door. Achteraf gezien had ik niet zo lang moeten wachten met hulp zoeken. Ik besef nu dat we niet de enige zijn. Het is gewoon zwaar: een jong gezin, een huishouden en allebei een baan. Eigenlijk heel begrijpelijk dat ons dit is overkomen.”

 * De namen Paul en Anita Verstappen zijn gefingeerd.