“De eerste keer dat het misging, kan ik me nog goed herinneren. Op een avond, vlak voor ons huwelijk, waren we op stap geweest. Bryan had teveel gedronken en ik voelde dat hem iets dwars zat”, zo vertelt Babette Schippers. Babette werd jarenlang mishandeld door haar man.
De ommekeer kwam toen Babette sprak met een moeder op het schoolplein. Babette: “Vorig jaar stond ik op het schoolplein, mijn blauwe oog verstopt achter een grote zonnebril. Een van de moeders had iets in de gaten. Een aardige vrouw, bij wie mijn zoontje vaak speelde. Ze vroeg door en ik biechtte op dat er problemen waren tussen mij en Bryan. Ze zei dat ze een plek wist waar ik tijdelijk heen zou kunnen met de kinderen. Een plek op veilige afstand van Bergen op Zoom. Even tot rust komen, dat leek me een fijn idee. Toch durfde ik de stap niet te zetten. Mijn kinderen konden toch niet zomaar wegblijven van school? En stel dat Bryan achter ons aan zou komen?
De Bryan die ik veertien jaar geleden leerde kennen, was een geïnteresseerde, gevoelige jongen. Een ondernemend type, altijd de leukste ideeën. Onze begintijd was geweldig, overal nam hij me mee naartoe. Wel merkte ik dat hij last had van stemmingswisselingen. Het ene moment was hij gezellig, lief en attent: het andere moment kon hij kwaad worden om niets. Dan trapte hij dingen kapot. Het leek wel alsof er een soort frustratie in hem zat die eruit moest.
De eerste keer dat het misging, kan ik me nog goed herinneren. Op een avond, vlak voor ons huwelijk, waren we op stap geweest. Bryan had teveel gedronken en ik voelde dat hem iets dwars zat. Hij keek me achterdochtig aan. ‘Je slijmt teveel met andere mannen,’ riep hij. Voor ik ‘t wist kreeg ik een keiharde klap in mijn gezicht. Ik was te verbijsterd om iets te zeggen. Ondanks de pijn was ik vol begrip. Ik wist dat Bryan geen gemakkelijke jeugd had gehad. Wat er precies is voorgevallen weet ik niet, maar de sfeer bij hem thuis was zacht gezegd niet prettig. Hij praatte er weinig over. Zei alleen: ‘Zoals mijn vader wil ik nooit worden’. Ik vond hem zielig. Dacht dat ik hem kon helpen door liefdevol te zijn.
Het bleef helaas niet bij die ene keer. Na de geboorte van onze kinderen Rowan en Amy ging het steeds vaker mis. Vanuit het niets werd hij kwaad op me. Om alles. Hij vond me een slechte huisvrouw en eigenlijk kon ik hem geen ongelijk kon geven. Ik bracht geen geld binnen en er kwam niets uit mijn handen. Minstens één keer per week reageerde hij zijn woede op me af. Schoppen, slaan en wurgen tot ik half bewusteloos was. De hele tijd vroeg ik me af: ‘Wat moet ik doen om het hem naar de zin te maken?’ Maar niks was goed. Stelde ik A voor, dan wilde hij B. Toch bleef ik bij hem, want Bryan was een lieve vader voor Rowan en Amy. Hen deed hij geen kwaad.
We probeerden de kinderen buiten de ruzies te houden, maar Rowan onze oudste, snapte steeds beter dat er iets niet goed zat. Als Bryan agressief werd, stuurde hij de kinderen de kamer uit. ‘Ga maar op je kamer spelen, papa wil even met mama praten’, zei hij dan, terwijl hij klaar stond om me te slaan en zorgde dat ik geen kant op kon. Rowan kwam vaak terug om hem af te leiden. Ik denk dat hij me wilde beschermen.
Door de spanningen in huis werd ik steeds passiever. Als Bryan me sloeg of dreigde me van kant te maken, zette ik de knop om. Terugslaan deed ik niet. Dat maakte hem alleen maar razender. Ik probeerde mijn hoofd en lichaam te beschermen en wachtte af tot hij was uitgeraasd. Daarna zat ik uren op de bank voor me uit te staren. Bijna niemand had iets in de gaten, want Bryan probeerde mijn blauwe plekken te verbergen voor de buitenwereld. Vrienden en familie zagen we steeds minder. Relatietherapie of hulp wilde hij niet.
Ik kwam met WijZijn in contact, nadat ik eindelijk de moed had verzameld om te bellen met VEILIG THUIS. Ik kreeg een gesprek met Monique Luijten, de maatschappelijk werker, en werd getroffen door haar oprechte betrokkenheid. Ze bracht heel helder onder woorden wat ik voelde. Ze zei: ‘Je denkt dat je dit verdient, maar niemand verdient het om geslagen te worden’. Ze legde me uit dat het heel logisch is dat er niets uit je handen komt bij zoveel stress. Ze was de eerste sinds lange tijd die me een compliment gaf. Ze zei: ‘Het is heel knap dat je nog zo goed voor je kinderen kunt zorgen. Er zijn vrouwen die dat niet meer voor elkaar krijgen in deze omstandigheden’. Die woorden deden me veel goed. Ze confronteerde me ook met mijn verantwoordelijkheid voor Rowan en Amy. ‘Stel dat jij dood wordt geslagen, hoe moet het dan met je kinderen? Hoe zorg je dat zij veilig zijn? Dat ik weg moest uit deze situatie, was me intussen wel duidelijk. Maar het ontbrak me aan zelfvertrouwen; ik kon de gevolgen niet overzien. Monique hielp me om mijn gedachten op een rij te krijgen. Ze vroeg: ‘Wat helpt jou om deze stap te kunnen zetten?’
Een week na het gesprek met die aardige moeder op het schoolplein, vertelde ik Monique over haar aanbod. Dat ik met de kinderen ergens buiten Bergen op Zoom terecht zou kunnen voor langere tijd. Ik zat te aarzelen, maar Monique zei heel kordaat: ‘Zullen we dan nu je spullen pakken?’. Ze reed samen met mij en de wijkagent naar huis. Ze waren mijn ooggetuigen, zodat Bryan later geen aangifte van ontvoering zou kunnen doen. Bryan was op het werk en merkte ‘s avonds pas dat we vertrokken waren. Gelukkig kon hij onze schuilplaats niet achterhalen.
Monique hielp me ondertussen een aantal praktische zaken te regelen. De eerste dagen in de nieuwe omgeving misten de kinderen hun vriendjes, maar al na een week zei Amy: "Mama, het is zo fijn hier. Hier is niemand boos". We hebben er een half jaar gewoond en ondertussen werd de scheiding in gang gezet. Bryan houdt zich tot nu toe redelijk gedeisd. Ik denk omdat hij het contact met Rowan en Amy niet op het spel wil zetten. Toen we gingen praten over een omgangsregeling, heeft hij nog wel geprobeerd mij zwart te maken bij de rechter, maar hij maakte geen kans. Monique had me namelijk aangespoord om na iedere mishandeling melding te doen en foto’s te maken. Daardoor had ik voldoende bewijsmateriaal.
Ik heb sinds kort een eigen appartementje in Bergen op Zoom. De kinderen zitten weer op hun oude school. Ze zijn dolgelukkig. Het is heerlijk om zo vrij en zonder stress te zijn. Ik kan er weer helemaal zijn voor ze. Samen genieten we van kleine dingen. Bryan mag Rowan en Amy volgens de omgangsregeling twee keer per maand zien, maar hij weet: één misstap en de politie staat op de stoep. Ik voel geen wrok naar Bryan, want hij is geen door en door slecht mens. Ik hoop dat hij hulp krijgt en dat hij beter leert omgaan met zichzelf. Dit mag nooit meer gebeuren. Zelf heb ik ook wat te leren. Ik heb ingezien – door gesprekken met lotgenoten – dat ik beter mijn grenzen moet aangeven. Ik ben altijd bang geweest om mensen te kwetsen. Ik wil het iedereen naar de zin maken. Maar dat werkt niet in een relatie.”
